Niewłaściwa moc grzewcza pompy ciepła.
Między systemami tradycyjnymi, opartymi na spalaniu oleju czy gazu, a ogrzewaniem z pompą ciepła istnieje wiele różnic. Ale chyba najważniejszą różnicą jest fakt, że w systemie tradycyjnym ciepło było wytwarzane na miejscu (w kotle), natomiast instalacje z pompą ciepła nic nie wytwarzają. Istnieje natomiast łańcuch przekazywania energii, który w przypadku pompy solanka–woda wygląda tak: kolektor gruntowy (źródło ciepła) – rurociąg – pompa ciepła – rurociąg – radiatory (grzejniki) – obiekt (odbiornik ciepła). Łańcuch ten będzie pracować prawidłowo tylko wtedy, gdy wszystkie ogniwa będą do siebie wzajemnie odpowiednio dopasowane.
Sercem całego systemu jest pompa ciepła, która będąc środkowym elementem łańcucha przekazywania energii, co jest logiczne, ma wejście i wyjście energii cieplnej. Zadaniem pompy ciepła jest przecież tylko transformacja temperatury. Zatem jej zbyt duża moc w stosunku do potrzeb niesie ze sobą cały szereg problemów. Spróbujmy je usystematyzować. W całej instalacji możemy wyróżnić trzy najważniejsze ogniwa: źródło ciepła, pompę ciepła i budynek. Dobrze jest tylko wtedy, gdy moce nominalne każdego z ogniw są jednakowe lub przynajmniej do siebie zbliżone.
Ponieważ każde z nich w wyniku błędnych założeń projektowych lub złego wykonawstwa może mieć zamiast mocy wymaganej, moc mniejszą lub większą, dobrze jest wymienić wszystkie możliwe kombinacje. W poniższej tabeli określenie „dobra” oznacza, że moc maksymalna źródła ciepła czy moc pompy ciepła jest dostosowana do mocy grzewczej, jaka jest potrzebna przy najniższych zakładanych temperaturach zewnętrznych czyli przy -20°C.
W tabeli ujęto skutki dziewięciu możliwych przypadków wzajemnego niedopasowania mocy. W praktyce możliwości jest o wiele więcej, gdyż nie uwzględniono tutaj kwestii dopasowania systemu grzewczego, czyli ogrzewania podłogowego, radiatorów itp. To wszystko pokazuje jak ważne jest dokładne wzajemne dopasowanie wszystkich elementów systemu grzewczego z pompą ciepła.